"Zapach goździków" Agnieszka Lis

Święta rozgrzeją nawet najbardziej skute lodem serca

Gdy w pewien zimny, grudniowy dzień Arkadiusz odbiera telefon od dawnego znajomego, nie kryje zdziwienia. Nie rozmawiali przecież od czterdziestu lat… Zgadza się jednak na spotkanie. Wśród zapachu goździków i pomarańczy, w warszawskiej restauracji Prowansja rozmawiają o winnicy w Alzacji, którą odziedziczył przyjaciel Arkadiusza. Tymczasem trwają przygotowania do wigilii. Jak co roku u Arkadiusza spotykają się najważniejsi dla niego ludzie – rodzina, była żona, dzieci i przyjaciele. Bo przecież te wyjątkowe dni zawsze chcemy dzielić z najbliższymi. 

Do sięgnięcia właśnie po tę książkę i wybrania jej ze stosika pozostałych powieści świątecznych przekonała mnie okładka. Uznając ją za najładniejszą rozpoczęłam czytanie i ... trochę się zdziwiłam. Książka nie jest historią stricte świąteczną. Powiedziałabym wręcz, że święta nie przeszkadzają przedstawianej przez Agnieszkę Lis historii Arkadiusza, jego rodziny i najbliższych przyjaciół. Boże Narodzenie jest tu jedynie tłem, nie mającym wpływu na wydarzenia, które rozgrywają się na pierwszym planie.

Autorka na początku książki zrobiła dla swoich czytelników ściągę ze spisem wszystkich bohaterów, co w pewnym momencie bardzo ułatwiło mi rozeznanie, kto jest kim dla kogo. Dla porządku, wymienię tutaj osoby najważniejsze:

Arkadiusz - meloman, główny bohater, właściciel bardzo dobrze prosperującego sklepu z akcesoriami muzycznymi i płytami - przede wszystkim - winylowymi. Rozwodnik, żyjący w bardzo dobrych stosunkach z byłą żoną, ojciec dwójki dzieci, dziadek, który na pieniądze nie musi zważać, ma ich aż nadto. Jego przyjacielem jest Klemens, zapalony koneser wina, spadkobierca winnicy, współwłaściciel restauracji, szczęśliwy mąż, ojciec i dziadek, któremu pieniądze się skończyły, a nastały problemy. 

Bohaterów łączy przyjaźń dość specyficzna. Spotykają się, piją razem wino, spędzają wspólnie święta i Sylwestra, ale nie rozmawiają o swoich problemach. Taka przyjaźń bez przyjaźni. Właściwie książka rozgrywa się jakby dwutorowo. Z jednej strony towarzyszymy Arkadiuszowi, poznajemy jego zwyczaje, zostajemy wciągnięci w melomańską manię - co mnie osobiście dość szybko zaczęło męczyć, a z drugiej poznajemy historię kłopotów Klemensa, o których wiedzieli obcy ludzie, a nie wiedział jego 'przyjaciel' Arkadiusz. Fabuła powieści prowadzona jest jednostajnie, bez porywów, bez zbędnych emocji, wszystko wyważone i zaplanowane. Jeżeli potrzebujecie wyciszenia to ta książka z pewnością Wam go dostarczy.

Agnieszka Lis stworzyła historię dla koneserów. Być może, gdybym sięgnęła po nią później, bliżej świąt, bardziej bym ją doceniła. Przeszkadzało mi ciągłe nawiązywanie do pasji Arkadiusza, jego wsłuchiwania się w muzykę klasyczną, bardzo dokładnie opisywaną przez autorkę. Nie zachwycała mnie dbałość o szczegóły muzyczne i winiarskie, bo było tego za dużo i powtarzało się za często, a tym samym, stało się nużące. Miałam wręcz wrażenie, że historia dotyczy pasji tej dwójki bohaterów, a nie ich samych. Brakowało mi większej dbałości o wydarzenia. Detale były opisane pięknie i szczegółowo, ale ogólny zarys fabuły był niejasny. Powieść przeczytałam, ale nie znalazłam w niej żadnego celu czy morału. Pojawił się dawny kolega starszych panów, wiedzący o kłopotach Klemensa. Pojawiał się i później, ale tak naprawdę nic z tego wynikało. Równie dobrze mogło go nie być. Dla mnie była to taka historia bez historii, w której główne role zagrały: wino i pokój odsłuchań.

"Zapach goździków" pokazuje życie wyższych sfer. Osób, które zapracowały na swój sukces, oddając się i rozwijając swoją pasję, pokazuje ich snobizm i sposób życia, który jest mi obcy. Najbardziej negatywnie odebrałam dzieci Klemensa, które brak płynności finansowej i bankructwo zauważyły stojąc u jego skraju. Rozpieszczone, o nic nie musieli dbać i o nic, oprócz siebie, nie musieli się troszczyć. Dla mnie smutny to był obraz.

Mimo tych wszystkich minusów podziwiam pióro autorki. Pięknie dobierane słowa, umiejętność opisywania muzyki i wina, dbałość o szczegóły. I mimo, iż sama historia mnie nie zachwyciła i za bardzo nie zainteresowała to doceniam sposób jej wykonania.

Podsumowanie: Historia starszych panów nie wciągnęła mnie. Pokazała wycinek życia dwójki bliskich, a jakże dalekich sobie osób. Dała wgląd w życie człowieka, dla którego najważniejsze w życiu są zasady. Okazało się, że nie jestem 'godna' tej historii, że wolę herbatę 'minutkę', którą mogę się oparzyć, oblać, dodać do niej cytryny, miodu, zamieszać łyżeczką, a nie wino z xxxx r., pite z namaszczeniem w towarzystwie wyszukanej muzyki klasycznej.