"O miłości bez litości"

Dobra i zabawna powieść obyczajowa to rzadka rzadkość. Wiele już czytałam książek, które były reklamowane, jako zabawne, a które okazywały się mocno w tym temacie przereklamowane. Okładka "O miłości bez litości" Katarzyny Augustyniak-Rak obiecuje czytelnikowi płacz ze śmiechu. Liczyłam na to, a jak było?

Poznajcie samotną, dobiegającą czterdziestki lekarkę obdarzoną przez los dystansem do siebie i lekkim upodobaniem do alkoholu. W jej monotonne życie wkracza lokalny dziennikarz, który wciąga ją do swojego prywatnego śledztwa. Mężczyzna nie jest zbyt lotny w swym fachu, a w dodatku durzy się w lekarce. Tymczasem ona wciąż kocha się w pewnym zaginionym przed laty himalaiście. Żeby było ciekawiej, nieźle namieszał tu Mick Jagger… „O miłości bez litości” to czysta akcja – wartka, wciągająca i pełna zwrotów. Poza tym zabawne dialogi, dużo humoru i kilka neurotycznych postaci, które niezbyt dobrze radzą sobie w życiu.

Główną bohaterką "O miłości bez litości" jest trzydziestoparoletnia Honorata, lekarka pracująca w szpitalu chorób płuc. Honorata to kobieta żyjąca przeszłością, która mimo poczucia humoru, dobrej sytuacji materialnej, jest nieszczęśliwa. Niestroniąca od alkoholu i nikotyny, nie wpuszczająca do życia żadnego mężczyzny - być może trochę nieświadomie - żyje nadzieją. Realne nadzieje i wspomnienia rozbudza w niej dziennikarz, który próbuje wciągnąć ją do swojego prywatnego śledztwa. Poszukuje on mężczyzny, alpinisty, który zasłynął tym, że nie zdobył żadnego ważniejszego szczytu, a nie zdobył go ze względu na swój altruizm - zawsze znalazł się ktoś, komu trzeba było wtedy pomóc. Dziennikarz szuka go, ze względu na odnalezione pamiętniki, sugerujące, iż może on być nieznanym synem Micka Jaggera. Okazuje się, że Wojtek, bo o nim mowa, jest pierwszą i w zasadzie jedyną miłością Honoraty.

Narracja powieści jest pierwszoosobowa, prowadzona prze Honoratę. To ona przedstawia nam swoją, bądź co bądź, smutną historię niespełnionej miłości do Wojtka. Jej wspomnienia są zarówno zabawne jak i ... żałosne. Z jednej strony jej współczujemy, ale z drugiej dobrze się bawimy, słuchając o perypetiach i próbach usidlenia Wojtka. Honorata jest kobietą charakterną dlatego jej próby zdobycia człowieka, ewidentnie płynącego innymi życiowymi prądami, trochę działają nam na nerwy. Kobieta, mimo upływu lat, nie ułożyła sobie życia. Piękna kobieta, dobrze wykształcona, ale samotna, na dodatek nazywana przez pacjentów 'zimną suką'. Można ubarwiać to dowcipnym językiem, wiele razy, czytając dialogi parsknąć śmiechem, jednak nie przyćmiewa to faktu, iż Honorata jest po prostu samotna i 'lekko' już zgorzkniała.

Katarzyna Augustyniak-Rak starała się połączyć dowcip z życiową prawdą, kabaret z realizmem. Powieść czyta się szybko i z ciekawością. Historia znajomości Honoraty i Wojtka nie jest typową dla powieści obyczajowych. Nie ma tu wielkich dramatów, wpadania w przesadę, wielkich łez. Widać, że autorka niesiona dobrym poczuciem humoru potrafi twardo stąpać po ziemi. Jej bohaterka nie ma 20 lat i to czuć. Nie jest przesłodzona ani infantylna (chociaż momentami bywa naiwna). Typ kobiety, z którą można 'konie kraść'. 'Lekkie' upodobanie do alkoholu zdaje się być trochę eufemizmem, ale bohaterka staje się przez to nam bliższa. Jej jedynym mankamentem jest niespełniona, naiwna miłość. Podoba mi się to połączenie i dysproporcja między zachowaniem kobiety wykształconej, dojrzałej, a nieracjonalnej i naiwnej w działaniu. Pokazuje to, że miłość potrafi ogłupić człowieka w każdym wieku, bez względu na stan, czy pochodzenie. 

Podsumowanie: Powieść Katarzyny Augustyniak-Rak to mieszanka zabawnej, pełnej zwrotów akcji, historia pierwszej miłości, która odciska piętno na całym życiu, od której trudno, ale można się uwolnić. W "O miłości bez litości" jest śmiech i jest morał i jest bohaterka z krwi i kości, z wadami i zaletami. Polecam :)
Ocena: 7/10