Zbieracze borówek - Amanda Peters

Dobitna i klarowna - „The New Yorker”, uznana za jedną z najlepszych książek 2023 roku.

Idealna dla fanów Celeste Ng i Ann Patchett! – Amazon, uznana za jedną z najlepszych książek 2023 roku.

Wstrząsająca opowieść o rozdzieleniu rodziny rdzennych Amerykanów. Peters jest mistrzynią w tworzeniu postaci, do których od razu się przywiązujemy. Eric Nguyen, „The New York Times Book Review”.

Najdotkliwszy ból jednej rodziny. Najmroczniejszy sekret drugiej.

Maine, lata 60. XX wieku. Pewnego upalnego dnia sześcioletni Joe obserwuje swoją młodszą siostrę Ruthie, siedzącą na jej ulubionej skale na skraju pola borówek, podczas gdy ich rodzina, pochodząca z plemienia Mikmaków z Nowej Szkocji, zbiera owoce. Tego popołudnia Ruthie znika bez śladu. Jako ostatnia osoba, która ją widziała, Joe będzie wiecznie prześladowany przez żal, poczucie winy i wyobrażenia tego, jak mogło wyglądać jego życie, gdyby nie doszło do tragedii.

Norma dorasta na zamożnych przedmieściach jako jedyna córka zgorzkniałych rodziców. Jest bystra, nad wiek dojrzała i ma w głowie pełno pytań, których nie wolno jej zadawać – pytań o jej brakujące zdjęcia z okresu niemowlęctwa, śniadą skórę, realistyczne sny o spędzaniu czasu przy ognisku w ciepłych objęciach, które nawiedzają ją noc w noc. Norma przeczuwa, że istnieją sprawy, o których rodzice jej nie mówią, lecz rozwikłanie tajemnic, które skrywali przed nią, odkąd była małą dziewczynką, zajmie Normie dziesiątki lat.

„Zbieracze borówek” to poruszająca opowieść o niesłabnącej nadziei, niezachwianej miłości i sile rodziny – nawet w obliczu tragedii i zdrady.

Powyższy opis książki zdradza całą fabułę. 

To nie jest zarzut, to czyste stwierdzenie faktu. Jednak siła "Zbieraczy borówek" nie opiera się na zwrotach akcji, odkrywanych przez czytelnika tajemnicach. Tutaj tajemnice są tylko dla bohaterów, my wszystko wiemy. Siła tej książki tkwi w ukazaniu życia wewnętrznego bohaterów, zapętlenia w wydarzeniu, na które nie mieli wpływu, a który wywarł na ich całym życiu niezatarte piętno. Gdy już wsiąkniemy w opowieść Amandy Peters, na równi z bohaterami przeżywamy pewnego rodzaju żałość z tego jak ułożyło się ich życie, ale też chcemy nimi potrząsnąć, powiedzieć, że nie jest za późno, by zacząć żyć...

Początkowo bałam się, że cała książka będzie opierała się na powtarzaniu tego samego: obserwowaniu świata wewnętrznych emocji członków dwóch rodzin. Dość długo i trochę w kółko kręciliśmy się wokół tematu porwania. Mimo, iż mała Norma nie wiedziała co się dzieje w jej główce, skąd wspomnienia, które 'mama' nazywa snami, my jako czytelnicy wiedzieliśmy, więc czytanie kolejnych stron o tym zaczynało być męczące. Opowieść, na szczęście, w końcu ruszyła. Norma dorosła i zaczęła budować swoje życie. Fascynujące było obserwowanie jak dzieciństwo wpływa na jej decyzje. To samo miało miejsce w jej biologicznej rodzinie. Mamy tam bohatera tragicznego. Takiego, którym, jak wspomniała na początku, chce się potrząsnąć, przemówić do rozumu. 

Amanda Peters prostymi środkami przekazuje czytelnikowi całą gamę emocji. Nie boi się trudnych rozwiązań. Nie boi się prawdy, nie łagodzi. Pokazuje prawdę i prawda ta dotyczy także tego jak traktowani byli rdzenni mieszkańcy; w tym przypadku dotyczy to Indian. Po tym jak trudny los ich spotkał, znikąd nie otrzymali pomocy, znikąd ratunku. Byli ludźmi drugiej kategorii. Odebrano im dziecko i odebrano możliwość jego poszukiwań to i wiele innych rzeczy wzbudzało mój sprzeciw. 

Polecam Wam książkę "Zbieracze borówek", która w pięknej twardej oprawie mieści historię, która poruszy Wasze serca. Moje poruszyła.