kwietnia 15, 2020

"Władca marionetek" Richard Schwartz

Tajemnica Askiru to jedyna obecnie czytana przeze mnie seria. Sięgając po pierwszy tom nie spodziewałam się, że autor tak bardzo wciągnie mnie w swój fantastyczny świat. Prawie rok(!) czekałam na kolejny tom, aby dowiedzieć się jak potoczą się losy Havalda, Leandry, Zokory i pozostałych. Kiedy książka trafiła do mych rąk wszystko inne poszło w niepamięć. Zaczęłam czytać ... i było ciężko. Wiele faktów zapomniałam i chociaż książka zaczyna się od strony przypominającej zarys historii wcześniejszych wydarzeń, miałam problem z wciągnięciem się w akcję.  


Wojownik Havald, półelfka Leandra i ich towarzysze szukają sposobu, by z egzotycznego Gasalabadu dostać się do legendarnej metropolii Askiru, gdzie mają nadzieję uzyskać pomoc dla swej pogrążonej w wojnie z wszechmocnym imperium Thalaku ojczyzny. Lecz macki imperium sięgają aż do pustynnego Złotego Miasta. Władca Thalaku Kolaron za pomocą intryg, mrocznej magii nekromantów i wyszkolonych zabójców zwanych nocnymi jastrzębiami usiłuje zatrzymać drużynę w Gasalabadzie. Havald i jego kompani nie wiedzą już, kto jest ich sprzymierzeńcem, a kto wrogiem. Śmierć czai się wszędzie...

Z "Władcą marionetek" lekko nie było, początek był bardzo trudny i niewdzięczny. Akcja powolna, ulubieni bohaterzy 'zniknęli', fabuła za nic nie chciała wciągnąć. Być może to zbyt długi okres oczekiwania na książkę, być może na nie najlepszy odbiór miał wpływ okres, w którym przyszło mi ją czytać - w każdym razie połowa powieści była dla mnie nudna. Mozolnie brnęłam strona po stronie, nie potrafiąc wciągnąć się w akcję. Większość spraw i problemów bohaterów kręciła się wokół Gasalabadu, jego emiry oraz jej siostry i była bezpośrednią kontynuacją wcześniejszego tomu. Dopiero gdzieś w połowie książki fabuła nabrała tempa i akcja mocno ruszyła do przodu. Tu już nie było czasu na nudę. 

Ponownie pierwsze skrzypce w powieści grał Havald, który jest nie tylko bohaterem w powieści, ale może również stanowić przykład honorowego, oddanego przyjaciela dla realnych odbiorców. To co przykuwa uwagę w serii Tajemnica Askiru to więzi jakie łączą bohaterów, z których każde pochodzi z innego świata, ma inne doświadczenia, a jednak pomimo różnic potrafią współdziałać i nawzajem na sobie polegać. Wzajemny szacunek, przyjaźń, przywiązanie, które powoduje, że gotowi są postawić na szali własne życie to wartości, których doświadczycie na łamach czwartego tomu serii Richarda Schwartza. 

Havald, który ponownie staje się niejako osią powieści to bohater wyidealizowany. Wzbudza poważanie, szacunek, bezinteresownie niesie pomoc, nie ulega pokusom, bohater - ideał. Czy to źle? Nie. Autor, na szczęście, poprzez humorystyczne sytuacje urealnia i sprowadza Havalda na ziemię. Humor zawarty w każdej z powieści Schwartza to jeden z mocniejszych punktów serii. Ukryty w postaciach, wynikający ze zdarzeń jest barwnym dodatkiem, który świetnie ubarwia przygody bohaterów. Nie raz nie dwa uśmiechniecie się, czy parskniecie śmiechem.

Niestety, tak jak w poprzednim tomie muszę ponarzekać na brak ulubionych bohaterów. We "Władcy marionetek" Richard Schwartz dopuścił do głosu, oprócz wspomnianego Havalda, Natalyię, Leandrę oraz Serafine. Pojawił się także wątek miłosny - niespełniony, tragicznie zakończony, choć jakbyśmy spojrzeli głębiej to dla tego bohatera/ki, (nie pisze wprost co by nie spoilerować;)), był to koniec spokojny, wymarzony(?), można by rzec oczyszczający. Pojawił się także dość istotny wątek skrytobójców oraz elfów. Także, jak widzicie jeżeli przemęczymy początek, który dla Was przecież może być przecież interesujący, to dalsza część książki naprawdę wciągnie Was w swoje fantastyczne władanie. Zarówno w poprzednich, jak i w tym tomie autor nie stracił swojej umiejętności, czy wręcz magii nakreślania tła. Książki Schwartza czyta się z przyjemnością nie tylko dla opisywanych przygód, wspaniale wykreowanych, tak różnych bohaterów, ale także dla wspaniałej umiejętności władania piórem. Richard Schwart żyje powieścią. Będąc w Gasalabadzie nie tylko jesteśmy towarzyszami przygód i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Poznajemy także kulturę, czy politykę. Zostajemy przeniesieni do świata, który naprawdę dobrze poznajemy, który został stworzony tak sugestywnie, że należą się za to autorowi słowa uznania, CHOCIAŻ, tym razem zdarzyły się dla mnie momenty dłużące i rozwlekające fabułę.


Podsumowanie
: Kolejny tom serii Tajemnic Askiru jest lepszy od poprzedniego tomu, ale mam nadzieję, że dużo słabszy od kolejnego. Czekam na tom 5, a Wam szczerze polecam całą serię. 
Ocena: W skali szkolnej do celującej 6, byłoby to 4 (dobry), więc w mojej do 10 będzie to +6/7-

30 komentarzy:

  1. Ja niestety za fantastyka nie przepadam ale znam wielu jej fanów :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też nie przepadałam, ale ta seria mnie ujęła pierwszym tomem i zostałam fanką, nawet wystawiają niższa ocenę ;)

      Usuń
  2. Cała ta seria jest super. Mam w planach kolejne części.

    OdpowiedzUsuń
  3. Ocena zaskakująco niska jak na właściwie pozytywną recenzję. Cóż, mnie z pewnością nie zniechęci, mam tę serię w planach już od dawna i nie zamierzam odpuszczać :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Połowę książki 'meczylam' więc więcej nie wypadało dać 😉 Niemniej nikomu jej nie odradzam 😉

      Usuń
  4. Oj, po ocenie widzę, że chyba nie warto :/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Warto, tylko zacznij od początku, czyli "Pierwszego rogu" :)

      Usuń
  5. Zaskakująca jest ocena na końcu Serie od jakiegoś czasu mam w swoich planach czytelniczych.

    Książki jak narkotyk

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dlaczego? Mimo, iz serię uważam za świetną to jednak dostrzegam wady poszczególnych tomów i nie mogę zawyżać oceny skoro prawie połowę książki'meczylam'😉

      Usuń
  6. Poczekam na coś, spoza fantastyki. 😊

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A wiesz, wydaje mi się, że mogłaby Ci się ta seria spodobać 😉

      Usuń
  7. Odpowiedzi
    1. Rozumiem, choć polecam spróbować chociaż 1 tom☺️

      Usuń
  8. Nie lubię fantastyki więc odpuszczę tę serię

    Pozdrawiam
    https://subjektiv-buch.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  9. Ten tytuł coś mi mówi chociaz sam gatunek nie jest dla mnie ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Może się skusisz? Wydaje mi się, że mogłaby Ci przypaść do gustu :)

      Usuń
  10. Mojej znajomej by się spodobała❤

    OdpowiedzUsuń
  11. Ta książka właśnie leci do mnie do recenzji. Wszystkie poprzednie książki z tego cyklu nie były najłatwiejsze w odbiorze, jednak warto było przerzucić się na bardziej wymagający styl, bo historia naprawdę świetna. Jestem ciekawa tej nowej części:D
    pozdrawiam serdecznie znad filiżanki kawy :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Choć mnie początkowo zupełnie nie potrafiła wciągnąć to jednak im dalej tym było lepiej :) Miłej lektury :)

      Usuń
  12. Przeczytam tak czy inaczej. Muszę tylko mieć chwilę czasu, bo czeka mnie najpierw nadrobienie poprzedniej części i wtedy ciągiem przeczytam obie. Schwartz ma niewiarygodną umiejętność prowadzenia fabuły w taki sposób, że po pierwsze wszyscy lubimy Havalda choć jest wyidealizowany aż do bólu, a autor robi tu po prostu cuda, a po drugie on naprawdę istnieje w tej fabule, totalnie się z Tobą zgadzam. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wydaje mi się, że czytając jedna po drugiej odpadnie Ci problem wdrożenia się w cała historię, a tym samym na pewno zdobędzie od Ciebie wyższą notę :)

      Usuń
  13. Dobrze wiedzieć, że jest coś takiego. Chciałabym czytać tyle fantastyki co kiedyś, bo kiedyś to był wiodący gatunek na moich półkach. Teraz to się jakoś rozmyło.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jak będziesz chciała powrócić do tego gatunku to szczerze polecam Tajemnicę Askiru - nie zawiedziesz się :)

      Usuń

Witaj na moim blogu. Będzie mi bardzo miło jeżeli pozostawisz po sobie ślad w postaci komentarza i dodasz go do obserwowanych. Zostaw również adres swojego miejsca, z przyjemnością Cię odwiedzę.

Copyright © Femina domi , Blogger